Ik stel mezelf voor als een soort van blokjeslegger. Iemand die uit een blokkendoos een blokje haalt en deze vervolgens tegen andere blokjes aanlegt waardoor er al doende een ontwerp zichtbaar wordt dat ik ook elk moment weer kan veranderen.
Elk blokje stel ik me voor als een zingevende bron die het leven de moeite waard maakt zoals een wandeling maken, gaan sporten, in de tuin werken, op vakantie gaan, een tekst lezen, muziek luisteren, kunst kijken, tijd inruimen voor een meditatief moment enzoverder. Kortom bij elk blokje stel ik me een zingevende bron voor waardoor ik kan ervaren dat het leven groter en wijder is dan ikzelf kan denken.
Door onderzoek weet ik dat de invloed van zingevende bronnen in de eerste jaren sterk wordt beïnvloed door omstandigheden zoals het gezin en de cultuur waarin mensen geboren en opgevoed worden. En ook dat het van betekenis is of mensen opgroeien in een zorgende open of gesloten leefomgeving.
De blokjes die ik oppak en vervolgens aanleg wil ik vergelijken met het schrijven van een levensverhaal. Soms is het door een ingrijpende gebeurtenis of door het ouder worden noodzakelijk om een ontwerp drastisch te veranderen en jezelf vragen te leren stellen zoals bijvoorbeeld Wie ben ik eigenlijk? Welk beeld vorm ik mij van de toekomst?
Een voorbeeld van hoe je dit kunt leren kwam ik jaren geleden tegen in het boek Het verstoorde leven van Etty Hillesum:
De enige zekerheid hoe je moet leven en wat je moet doen, kan toch alleen maar opstijgen uit die bronnen die daar bij jezelf in de diepte borrelen.
Door haar boek leerde ik dat zingevende bronnen en ervaringen, met een werkelijkheid die groter is dan mijn natuurlijke leefwereld, kunnen helpen zicht te krijgen op het leven als een voortdurend transcenderend proces van vallen en opstaan en dat pasklare ontwerpen niet werken om te worden wie wij zijn.
